Οι Ιταλοί γελούν πολύ. Aκόμα και με σοβαρά. Έχουν αυτό τον ευλογημένο τρόπο να τα βλέπουν όλα σαν πικάντικες παρασπονδίες ενός άτακτου παιδιού όπου όλα του συγχωρούνται. Το τρανταχτό γέλιο, όμως, δεν θέλει τρούφα, φουά γκρα, κονφί και ναπολεόν. Θέλει την αυθεντική γεύση μιας bisteca fiorentina, την μπρουτάτη αίσθηση ενός πιάτου από σπιτικά ζυμαρικά pici με μοσχαρίσιο ραγού και τις σκληρές τανίνες ενός κρασιού Sangiovese. Έτσι και στο Al Dente, ένα χώρο ζεστό, απλό, γεμάτο Sapore di Mare, Rose Rosse, Lucio Dalla και Ornella Vanoni. Αλλά κακά τα ψέματα. Το κέφι δεν το φτιάχνει η Vanoni αλλά η inslata! Πώς μπορεί μια απλή σαλάτα εποχής με  κατσικίσιο τυρί chevre πανέ με λεπτή ψίχα αμυγδάλου και σος μελιού με μπαλσάμικο να είναι λουκούμι; Ίσως όταν κάθε ένα από τα φύλλα της σαλάτας είναι τραγανό και ποτισμένο «τόσο-όσο» στη σος και όταν το chevre λιώνει ευχάριστα στο στόμα ενώ η κρούστα του αμυγδάλου είναι διακριτική. Τα αχνιστά vοngole είναι ένα απλό πιάτο. Στη Βενετία τα έχουν κάνει επιστήμη. Στο Al Dente φτιάχνονται με σάλτσα λευκού Sauvignon και παρθένο ελαιόλαδο αποκτώντας μια υπέροχα βουτυράτη επίγευση που σε μεταφέρει απευθείας σε βαπορέτο στο Veneto. Ένα πιάτο που αξίζει οπωσδήποτε είναι τα strozzapretti με καπνιστό σολομό. Η βάση, δηλαδή η pasta, είναι απίστευτη. Ένα απόλυτο al dente και μια διακριτική σάλτσα με τυρί μασκαρπόνε και βότκα που ταιριάζουν υπέροχα. Η λέξη παπαρδέλες βγαίνει από το ιταλικό pappare που σημαίνει καταβροχθίζω. Αυτό ακριβώς συμβαίνει μπροστά στις παπαρδέλες με άγρια μανιτάρια και ραγού από black angus. Η γευστικότατη, αρωματική και στητή σάλτσα ήταν μπουκίτσες από μοσχαρίσιο φιλέτο και φρέσκα πορτσίνι και φαινόταν ότι είχε μόλις φτιαχτεί. Στο εστιατόριο, μάλιστα, χρησιμοποιούν ζυμαρικά De Cecco από τα ακριβότερα και καλύτερα στην αγορά, γεγονός που δικαιολογεί και το άψογο al dente και την εξαιρετική υφή. Και όλα αυτά σε πιάτα που κοστίζουν 10-12€. Το λιγότερο ενδιαφέρον πιάτο είναι το ριζότο αλά Μιλανέζε που λόγω της έντασης του σαφράν χάνει απόλυτα σε ισορροπία παρόλο που η αίσθηση του ριζότο είναι πολύ καλή. Από το Al Dente φεύγεις προγραμματίζοντας πότε θα ξαναγυρίσεις, γιατί μπορεί η κουζίνα του να μην είναι γκουρμέ αλλά είναι γεύσεις που μας γεμίζουν με «μιαμ», «σλουρπ» και όλη αυτή την έκδηλη ζωντάνια της απόλαυσης.