Καλομαγειρεμένο φαγητό σε μια καλή ελληνική ταβέρνα. Πόσο δύσκολο είναι; Τα τελευταία χρόνια, πολύ παρά το ομαδικό comeback στην ελληνική ταβέρνα. Για να πετύχεις, όμως, το αυθεντικό του είδους χρειάζεται κάτι παραπάνω από καρέκλες καφενείου και διαφημίσεις της δεκαετίας του ‘60. Μια αύρα. Αυτό έχουν τα Γιουβετσάκια. Απομονωμένα στην Άνω Γλυφάδα-αυτό είναι υπέρ τους-σε ένα ήσυχο δρόμο, κατάφεραν να φέρουν όλη την πόλη στα πόδια τους χωρίς να μετακινηθούν. Και όλα αυτά με μια τίμια, νόστιμη κουζίνα που χτυπάει χορδές. Ένα καθαρό τραπέζι και πάνω όλα τα άγρια χορταρικά της άνοιξης. Ο Χάρης Τζίτζης, ιδιοκτήτης του καταστήματος, έχει μόνο ένα κανόνα: τα καλύτερα στην εποχή τους. Κάθε μέρα τριγυρνά τις λαϊκές για να βρει τα πιο τρυφερά κολοκυθάκια, τις πιο μυρωδάτες μελιτζάνες και τα πιο γευστικά χόρτα του βουνού σε μια κουζίνα που σου ανοίγει την καρδιά από την πρώτη στιγμή με τα αρώματα. Και ύστερα έρχονται οι γεύσεις. Ένας αέρινος και φινετσάτος μουσακάς που δεν έχει ανάγκη από δημιουργικές αποδομήσεις, σαρδέλες που μυρίζουν θάλασσα, τραγανά κεφτεδάκια με άγριο δυόσμο, αρνάκι στη λαδόκολλα και κυρίως, λαχανοντολμάδες τρυφεροί και ξινούτσικοι με το αυγολέμονο. Τα πιάτα αλλάζουν με την ημέρα και κυρίως, τις λαϊκές αγορές αλλά το γιουβετσάκι είναι πάντα σουξέ, οι τηγανητές πατάτες βελούδινες από την Κύπρο και οι γλάστρες στο δρόμο ανθισμένες. Τα σαββατοκύριακα, μάλιστα, θέλεις τύχη για να βρεις τραπέζι. Και δίκαια. Μια ελληνική ταβέρνα με καλομαγειρένο φαγητό είναι σπάνια απόλαυση που δεν την αφήνεις.