Υπάρχουν κάτι μαγαζιά που νομίζεις ότι έχουν κοπεί με το ψαλίδι από κάποιο κινηματογραφικό σκηνικό. Στην περίπτωση, ελληνικής ταινίας του ‘50 από αυτές με τον Φούντα. Το Υπερωκεάνειον είναι ωραίο ταβερνάκι. Νοσταλγικό και ταξιδιάρικο από αυτά που έχουν εξαφανιστεί πια από τον Πειραιά. Χωρίς φασαρία και λόγια. Κάθεσαι και κοιτάς με τις ώρες το σκαρί που κρέμεται από το ταβάνι, τις αφίσες με τα υπερωκεάνεια που έφευγαν κάποτε από το μεγάλο λιμάνι για Αμέρικα, τις αφίσες από τις διαφημίσεις της Φιξ-πριν γίνουν πανταχόθεν ατραξιόν. Αυτή ήταν και η ιδέα του Ανδρέα Καντσού. Καπετάνιος, ήθελε κάτι που να μυρίζει θάλασσα. Οι καρέκλες τρεις-τέσσερις και τα φαγητά μετρημένα αλλά είναι εκείνη η βιτρίνα που σε γυρίζει σε κάτι καλοκαίρια της δεκαετίας του ‘70 στα νησιά όταν ήσουν ακόμα παιδί και έτρεχες ξυπόλητος από το μπάνιο να τσιμπολογήσεις τηγανητό γαύρο. Και εδώ τα ψαράκια και οι μεζέδες είναι οι σπεσιαλιτέ. Όχι πολλά αλλά καλά λόγω καταγωγής από την Κίμωλο. Γαρίδες-λένε ότι εδώ έρχεται όλο το ιταλικό επιμελητήριο για τη γαριδομακαρονάδα με μανούρα, το τοπικό τυράκι-μπουγιαμπέσα, λαδένια, η ελληνική πίτσα με το ζυμάρι, κριθαράκι με θαλασσινά και για το τέλος, απαραίτητα παγωτό καϊμάκι… Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει που γράφει και το κάδρο πίσω από τη βιτρίνα.