Ο μάγειρας, ο ιδιοκτήτης, η σερβιτόρα και το ριζότο. Αυτοί ήταν οι βασικοί πρωταγωνιστές της βραδιάς. Ο ιδιοκτήτης, Kαΐρης Δανιόλος, έζησε χρόνια στην Ιταλία. Όταν επέστρεψε στην Αθήνα, εγκατέλειψε όπως πολλοί από μας, αυτά που είχε σπουδάσει, μπήκε σε μια κουζίνα και άρχισε να μαγειρεύει. Έτσι ξεκίνησε η ιστορία του Pausa. Στην πορεία οι απαιτήσεις μεγάλωσαν και την κουζίνα ανέλαβε… ο μάγειρας. Ο σεφ Νίκος Γιαννακάρης έζησε χρόνια στη Βερόνα και συγκεκριμένα στην περιοχή της Λίμνης Γκάρντια από τα πιο δημοφιλή τουριστικά θέρετρα. Αν και δεν δηλώνει ιταλοτραφής, φτιάχνει μια κουζίνα ελαφριά, σωστά ιταλική (ριζότο και πάστα φτιάχνονται με μαεστρία γνώστη). Τη σερβιτόρα την προσπερνώ. Όπως μας προσπερνούσε και εκείνη, τη βραδιά της επίσκεψής μας, τρέχοντας να προλάβει. Όχι από αδιαφορία, όπως έμαθα, αλλά επειδή εκείνη την ημέρα έλειπαν άτομα από το προσωπικό. Το ριζότο… ήταν ο πρωταγωνιστής. Γιατί αν το ριζότο με φρέσκα πορτσίνι και παρμεζάνα, αδιόρατα αρωματισμένο με λάδι μαύρης τρούφας, δεν ήταν al dente, τέλεια χυλωμένο με έντονη την σαρκώδη υφή του μανιταριού, ούτε ο ιδιοκτήτης, ούτε ο μάγειρας, ούτε η σερβιτόρα θα με ενδιέφεραν! Και σε αυτή τη φάση μπορώ να μιλήσω για ένα ισορροπημένο και όμορφα μαριναρισμένο ταρτάρ σολομού με μοσχολέμονο και πιπερόριζα, σερβιρισμένο με αβοκάντο και μάνγκο. Για τα βαθιάς νοστιμιάς φρέσκα οrecchiette με καπνιστά χοιρινά μάγουλα και το ενδιαφέρον garganelli με μοσχαρίσιο ραγού κομμένο στο χέρι. Καλή και η τιραμισού με μους μασκαρπόνε. Όλα αυτά διαδραματίστηκαν σε ένα κόκκινο σκηνικό με χαμηλό φωτισμό, πολύ πιο άνετο από εκείνο που μας είχε συνηθίσει το εστιατόριο στο πρώτο του location. Ερωτικό και έντονα ατμοσφαιρικό. Για τις μέρες με καλύτερο καιρό υπάρχει και ωραιότατος κήπος.