Τι συμβαίνει με το εστιατόριο του Άρη Βεζενέ; Είναι σχεδόν αδύνατο να βρεις τραπέζι οποιαδήποτε μέρα και οποιαδήποτε επoχή με πιάτα που γίνονται διάσημα από στόμα σε στόμα. Ο Βεζενές είναι το hip φαινόμενο της ελληνικής γαστρονομικής σκηνής. Ίσως γιατί είναι περίπτωση από μόνος του. Έμαθε την τέχνη στις κουζίνες του Σικάγου, όταν επέστρεψε πέρασε από το Μilos και κάποια στιγμή έφυγε για Mεγανήσι όπου άνοιξε ένα καλοκαιρινό στέκι που μέσα σε τρεις μήνες ήταν talk of the summer με όλα τα σκάφη των εφοπλιστών να αράζουν στη μαρίνα του. Αυτό ήταν το πρώτο μπαμ. Όταν επέστρεψε στην Αθήνα το 2011 οι περισσότεροι έβλεπαν την πρόθεσή του να ανοίξει εστιατόριο σχεδόν αυτοκαταστροφική. Ο ίδιος επέμενε, διάλεξε ένα χώρο εκτός downtown και δημιούργησε μια κουζίνα που είναι μοναδική, ιδιοσυγκρασιακή και απόλυτα διαφορετική από ό,τι ξέραμε. Εδώ οι πελάτες δεν παραγγέλνουν φιλέτο αλλά διάφραγμα, απολαμβάνουν μεδούλι πάνω σε φρυγανισμένο ψωμί και δεν τρώνε μόνο καλά αλλά περνούν και καλά. Έχει εμμονή με το σίτεμα με μερικά σπάνια κομμάτια 120 ημερών ξηρής ωρίμανσης, ανέδειξε μερικές από τις καλύτερες ευρωπαϊκές ράτσες-άγνωστες μέχρι τότε για πολλούς-και το κρέας του είναι ίσως το καλύτερο της πόλης. Αλλά και οι γαρίδες από τον Αμβρακικό, τα μίνι μπέργκερ και η baby lamb pie στο ξυλόφουρνο, ένα εμπνευσμένο πεϊνιρλί που κλείνει το μάτι στο φαγητό του δρόμου που είναι το απωθημένο του. Η κουζίνα του είναι ελληνική, κοσμοπολίτικη, αμερικάνικη και σίγουρα εμπνευσμένη. Το ζυμωτό ψωμί με αλεύρι ζέας αριστούργημα, το σέρβις εξαιρετικό, το design σαν να βρίσκεσαι σε Λονδίνο και Νέα Υόρκη. Έτσι και αλλιώς και ο Bεζενές είναι διεθνής αφού τριγυρνά όλο τον κόσμο συμμετέχοντας σε διεθνείς επιτροπές σοφών. To πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι μπορείς να πηγαίνεις κάθε μέρα και να τρως εξαιρετικό φαγητό. Χωρίς να το βαριέσαι ποτέ όπως συμβαίνει συνήθως στα εστιατόρια αυτής της κλάσης που εγκλωβίζονται στο πρωτόκολλο. Και αυτό λέει πολλά για τη δυνατότητα μιας κουζίνας και το ταλέντο ενός μάγειρα. Και όπως λέει και ο ίδιος: «στην ουσία εισπράττεις τη δική μας καψούρα. Γουστάρουμε αυτό που σερβίρουμε, μας αρέσει αυτό που κάνουμε». Και εμάς.