Μια ταβέρνα στο Περιστέρι που κάνει όλη την πόλη να μιλάει είναι από μόνη της περίπτωση. Ειδικά όταν στο κουμάντο είναι οι αδελφοί Σπύρος και Βαγγέλης Λιάκος. Παθιασμένοι, εμμονικοί, άρρωστοι με αυτό που κάνουν, με δικό τους μπαϊράκι, κατάφεραν το ακατόρθωτο. Να βάλουν τα δυτικά προάστια στο γαστρονομικό χάρτη. Λαός και Κολωνάκι-για την ακρίβεια, β.π.-σφάζονταν στην ποδιά τους και στα τραπέζια τους έβλεπες από Βραζιλιάνους ποδοσφαιριστές μέχρι εφοπλιστές που έκλειναν εδώ και τώρα ντιλ εκατομμυρίων. Η ιδέα απλή: μια ελληνική κουζίνα με θρησκευτική σχεδόν ευλάβεια στην πρώτη ύλη χωρίς παρωπίδες. Ήταν οι πρώτοι που δόξασαν ξανά τα τηγανητά αυγά και τις πατάτες όταν ήταν μέχρι και προσβολή να βάλεις κάτι τόσο απλό-και όπως αποδείχτηκε από την επιτυχία, τόσο νόστιμο αφού ακουμπά στη συναισθηματική μνήμη-σε κάρτα εστιατορίου. Στη συνέχεια, ήρθαν τα κρέατα που κόβονται στο τραπέζι, τα μαύρα γουρούνια του Νίκου Δήμου από τα Τρίκαλα, οι αρχαίοι πρόγονοι όλων των χοιρινών της Μεσογείου, που αναστενάζεις από νοστιμιά και η σπαλομπριζόλα-μύθος. Μπορούν να μιλούν ώρες για το σίτεμα, τις κοπές, τις ελληνικές ράτσες υποστηρίζοντας ότι τα καλύτερα κομμάτια κρατούν τη σκληρότητά τους, την αψάδα του κρέατος. Οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι αποθέωσαν το κρέας γιατί γνωρίζουν τέλεια το ψάρι-προς απόδειξη το δεύτερο κατάστημα, Τραβόλτα για θαλασσινά-αλλά το σίγουρο είναι ότι το 70% της επιτυχίας, όπως παραδέχονται και μόνοι τους, οφείλεται στη φιλοξενία. Το γεγονός ότι δημιούργησαν την κοσμική ταβέρνα των ‘00ς με όλη την πόλη να παραμιλά με το όνομά τους. Η υπερβολική δημοσιότητα, όμως, είχε ως συνήθως, και τα κακά της. Ο πολύς κόσμος έφερε την ταχύτητα και η ταχύτητα την αστάθεια. Η κουζίνα παραμένει καλή αλλά αν πέσεις σε μέρα με γεμάτα τραπέζια και δεν είσαι επώνυμος μπορεί να μην έχεις την εξυπηρέτηση που είχες συνηθίσει όταν πήγες για πρώτη φορά. Αλλά το Base Grill είναι από τα μαγαζιά που δίνεις δεύτερη ευκαιρία. Και τρίτη…