Το Μεταξουργείο είναι ότι ήταν χρόνια πριν το Marais στο Παρίσι και το Trastevere στη Ρώμη. Συνοικίες εξαφανισμένες από το χάρτη που σιγά-σιγά, μέσα από ένα γενικό lifting και την παρουσία ωραίων μαγαζιών, άρχισαν να τραβούν κόσμο. Και η Aleria που δημιούργησε ο Νικηφόρος Κεχαδιάκης είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ένα εστιατόριο εξαιρετικής αισθητικής, αποτέλεσμα της έμπνευσης και του ταλέντου του, που κατάφερε το ακατόρθωτο. Να είναι ένα από τα σταθερά καλύτερα της πόλης με μόνιμα ωραίο κόσμο. Το νεοκλασικό όπου στεγάζεται είναι μια μείξη διαφορετικών στοιχείων που τελικά, ταιριάζουν μεταξύ τους. Όμορφες ταπετσαρίες, φωτιστικά, διακοσμητικά δίνουν μια θεατρική ατμόσφαιρα αλλά ταυτόχρονα οικεία με lounge μουσική υπόκρουση μέσα στην οποία αισθάνεσαι άνετα. Ένα αίθριο οδηγεί στην αυλή με πολλά μικροσκοπικά φωτάκια και δέντρα. Το μεγάλο ατού, όμως, της Αleria είναι η κουζίνα. Τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει πολλούς σεφ-ο Κεχαδιάκης διαλέγει κάθε φορά αυτούς που γίνονται σταρ αύριο-αλλά ο Γκίκας Ξενάκης είναι το πιο δυνατό χαρτί. Από τους πιο χαρισματικούς της γενιάς του, δουλεύει συστηματικά χωρίς να προκαλεί θόρυβο. Και αυτό στην περίπτωσή του είναι προτέρημα αφού του επιτρέπει να δημιουργεί μια στέρεη βάση χωρίς πυροτεχνήματα. Οι τεχνικές είναι αποτέλεσμα των χρόνων δίπλα στον Arnaud Bignon στη Σπονδή. Τα πιάτα, όμως, είναι η αγάπη του για την Ελλάδα και τις πρώτες ύλες που αναδεικνύει στα χέρια του. Εδώ δεν υπάρχουν στεγανά, τα κεφτεδάκια από μπραντάδα μπακαλιάρου στέκονται θαυμάσια δίπλα στο καπνιστό χέλι Άρτας και το μαριναρισμένο μυλοκόπι δίπλα στον κόκορα κρασάτο. Το αναθεωρημένο παστίτσιο είναι flashback στην αστική κουζίνα του ‘70 και το κουσκουσάκι μπουρδέτο με την σκορπίνα στάζει γλύκα. Η επιλογή, μάλιστα, του menu degustation με τέσσερα εμβληματικά του πιάτα, τη χορτόπιτα με κρέμα φέτας, το καλαμαράκι με πουρέ τοπιναμπούρ, το παστίτσιο και το ψητό αρνάκι αποκαλύπτει το ταλέντο του. Από τα πιο comfort γλυκά της πόλης η μους μακεδονικού χαλβά με μερέντα από ταχίνι, σορμπέ λεμόνι και καραμελωμένα φιστίκια Αιγίνης. Έξτρα σημείωση ο δίσκος με τα τυριά-από τα λίγα εστιατόρια που τιμούν το είδος-με μερικά τοπικά διαμάντια: από σκοτύρι Ίου μέχρι κασέρι Ξάνθης. Αν είστε μεγάλη παρέα ζητήστε το πιο prive τραπέζι του κήπου με καναπέδες πεζούλες.