Αν υπάρχει κάποια στην Αθήνα, στην οποία η εκλογή Τραμπ προσφέρει κάτι, είναι η σκηνοθέτιδα Νικαίτη Κοντούρη που υπογράφει την παράσταση «Γλυκό πουλί της νιότης».

Τοποθετώντας τη δράση σε ένα μοντέρνο σκηνικό -σουίτα πολυτελούς ξενοδοχείου- ενός έργου γραμμένου σχεδόν 60 χρόνια πριν, το οποίο φόρτωσε με επτά γιγάντιων μεγεθών τηλεοράσεις συν μια προβολή home cinema στο κέντρο της σκηνής -σε σημείο να θυμίζει κατάστημα ηλεκτρικών ειδών-, ώστε να δώσει έμφαση στην εικόνα, στοιχείο που στην εποχή μας όντως κυριαρχεί έναντι του λόγου.

Που συνδέεται ο Τραμπ με αυτό; Μα, στο κοινωνικοπολιτικό φόντο του έργου του Τένεσι Ουίλιαμς, μέσω του οποίου ο συγγραφέας του ποιητικού ρεαλισμού καταγγέλλει το ρατσισμό και τα άγρια ένστικτα του εθνικιστικού λευκού Νότου. Οι πρώτες εικόνες που βλέπουμε στις οθόνες είναι τελετές της Κου-Κλουξ-Κλαν, ευθεία αναφορά στη στοχοποίηση και τον ευνουχισμό ενός νεαρού μαύρου που κατηγορείται για βιασμό στο έργο ενώ αργότερα βλέπουμε και εικόνες πολιτικής ομιλίας ενός εκ των χαρακτήρων, με άκρως συντηρητικό αμπαλάζ σαν εκείνο του εκλεγμένου προέδρου της Αμερικής και του περιβάλλοντός του. Εκεί δίνει την έμφαση της η σκηνοθέτρια θέλοντας προφανώς να επικαιροποιήσει το θρυλικό έργο- ιδανικό για ρεσιτάλ πρωταγωνιστριών. Το πόσο ενοχλητικό είναι όμως να έχεις επί σκηνής φωτεινές οθόνες να σου αποσπούν την προσοχή, ο πεπειραμένος σκηνογράφος Γιώργος Πάτσας, δεν το ξέρει;

Ο άλλοτε εκπάγλου καλλονής τριαντάρης πια, Τσανς Γουέιν μεγάλωσε στη μικρή γωνιά της αμερικανικής ενδοχώρας St. Cloud και «απέδρασε» από αυτήν στα 20 του για την Νέα Υόρκη ελπίζοντας να πιάσει την καλή, αλλά κατέληξε συνοδός πλουσίων κυριών. Έφηβος τα είχε με τη συνομήλικη του Χέβενλυ κόρη τοπικού άρχοντα «Μπος» που φυσικά είχε άλλα σχέδια για το βλαστάρι του και δεν καλοκοίταζε τη σχέση των δύο. Όταν σε κάποια από τις  επισκέψεις του ο Τσανς κοιμήθηκε μαζί της, τής μετέδωσε εν αγνοία του ένα αφροδίσιο νόσημα με αποτέλεσμα εκείνη να οδηγηθεί στο χειρουργείο και να υποστεί υστερεκτομή.

Ο Τσανς ακολουθώντας την σταρ του κινηματογράφου Αλεξάνδρα ντελ Λάγκο η οποία βρίσκεται στη δύση της καριέρας της με αποτέλεσμα να καταφεύγει στο αλκοόλ, τα ναρκωτικά και το σεξ, εκτελεί γι’αυτήν (συμπληρωματικά με τα υπόλοιπα), υπηρεσίες σοφέρ κι έτσι την οδηγεί στα παλιά του λημέρια. Με απώτερο σκοπό, να σμίξει με την Χένβελυ και να την πάρει μαζί του στο Χόλυγουντ όπου νομίζει ότι η Ντελ Λάγκο θα τους προωθήσει. Ο πατέρας της Χέβενλυ μαθαίνει ότι βρίσκεται στην πόλη τους, και απειλεί ότι αν δεν φύγει αμέσως θα έχει την τύχη του μαύρου (και της κόρης του), θα ευνουχιστεί.

Η Ντελ Λάγκο η οποία έφυγε τρέχοντας από την πρεμιέρα της τελευταίας της ταινίας όταν αντίκρισε τις πρώτες ρυτίδες στη μεγάλη οθόνη, μαθαίνει ότι η ταινία σπάει ταμεία και θεωρείται το σπουδαιότερο come back γυναίκας σταρ που έγινε ποτέ. Σχεδιάζει την επιστροφή της και παρόλο που ο Τσανς πιστεύει ότι ήρθε η στιγμή να αναδειχθεί, η «εργοδότρια» του δεν τον συμπεριλαμβάνει στα σχέδια της. Του προσφέρει μόνο την θέση του σοφέρ (και του επιβήτορα) ώστε να αποφύγει τον ευνουχισμό.

Οι φιλότιμες προσπάθειες των συντελεστών της παράστασης για λίφτινγκ του έργου, πέφτουν στο κενό. Η παλιά –εξαιρετική στην εποχή της- μετάφραση του Μάριου Πλωρίτη, και τα υπέροχα και φίνα κοστούμια αλά Κάθρην Χέμπορν της πρωταγωνίστριας έρχονται σε αντίθεση με το βίντεο, τα σύγχρονα έπιπλα, το κοστούμια των υπόλοιπων χαρακτήρων θολώνοντας το τοπίο και σε μπερδεύουν. Συν τοις άλλοις το κείμενο έχει κοπεί σε αρκετά του σημεία, οπότε χάνεσαι.

Η Κάτια Δανδουλάκη ως Αλεξάνδρα ντελ Λάγκο υπογραμμίζει τις χιουμοριστικές (ειρωνικές) πινελιές του ρόλου, ερμηνεύοντας τον σαν να μην απειλείται πραγματικά από το πέρασμα του χρόνου, ο νεαρός «συνοδός» της Γιάννης Ποιμενίδης μοιάζει σα να κάνει βουτιά σε βαθιά νερά χωρίς μπουκάλες οξυγόνου, ο «Μπος» Κοσμάς Ζαχάρωφ παίζει τελείως μόνος του.

Η παράσταση παρολαυτά σώζεται από την τελική σκηνή όπου η μεγάλη πείρα της Δανδουλάκη αναδεικνύει την ευφυή πένα του Ουίλιαμς. Ο ευνουχισμός που ακολουθεί την αποχώρηση της Ντελ Λάγκο -αφού ο Τσανς μένει πίσω- από τους μπράβους του Μπος, οι οποίοι φοράνε μουτσούνες απειλητικών κλόουν, είναι η τελευταία απόπειρα της Κοντούρη να δώσει μια σύγχρονη ματιά στο έργο και έρχεται η μουσική της Ελένης Καραϊνδρου να κλείσει λυπητερά την αυλαία.

Χ.Π.