Μοναχικός, αντικοινωνικός, αδιάφορος για όλους και για όλα, πέρα από όσα είναι επιφορτισμένος να νοιάζεται, ενίοτε βίαιος και επιθετικός, ο Λι ζει και εργάζεται λίγο έξω από τη Βοστώνη ως επιστάτης κατοικιών. Συχνά αντιμετωπίζει την έχθρα αυτού του επαγγελματικού περιβάλλοντος ιδίως από το γεγονός ότι δεν ενδίδει στις ερωτικές βλέψεις κάποιων γυναικών. Εκείνος προτιμάει να ζει απομονωμένος με τις ιδιοτροπίες του και τις αγέλαστες επισκέψεις του στο μπαρ της γειτονιάς.

Ένα τηλεφώνημα που μοιάζει να το περίμενε, ότι αργά ή γρήγορα θα γινόταν, τον ξεκουνάει από τη ρουτίνα του και τον αναγκάζει να επιστρέψει εσπευσμένα στη γενέτειρα του το Μάντσεστερ, μια μικρή παραθαλάσσια πόλη της Μασαχουσέτης. Έχει πεθάνει ο αδελφός του από καρδιακή ανεπάρκεια, κάτι που όλοι γνώριζαν ότι θα συνέβαινε κάποια στιγμή, και πρέπει να αναλάβει κάποιες ευθύνες. Η κυριότερη είναι, λόγω μιας προβληματικής μάνας, να αναλάβει την κηδεμονία του έφηβου ανιψιού του Πάτρικ. Καθώς τα προβλήματα συνεννόησης ανάμεσα τους ξεκινάνε σχεδόν από την πρώτη συνάντηση και καθόσο η ιστορία εξελίσσεται, μια σειρά από φλάσμπακ αποκαλύπτουν στα μάτια μας την περίπτωση του. Τα τραγικά γεγονότα που τον οδήγησαν να απομακρυνθεί από το Μάντσεστερ, τις αιτίες της ιδιόρρυθμης συμπεριφοράς του.

Οι συγκρούσεις μεταξύ των δύο αντρών, ο ένας μεγαλύτερος και ο άλλος σαφώς πολύ μικρότερος, στο ξεκίνημα ουσιαστικά της ζωής του, παίρνουν και δίνουν με τον τρόπο δύο ανώριμων φίλων, ίσως ακόμα και αδελφών. Μεταξύ του πιο μυαλωμένου που προσπαθεί να συμβουλέψει τον πιο άμυαλο σε ορισμένα θέματα «κανονικότητας», που όμως εκείνος ποτέ δε θα ακολουθήσει. Στην περίπτωση του Πάτρικ, που είναι μέλος της ομάδας χόκεϊ του σχολείου του και μέλος ροκ μπάντας, εκείνο που παίζει το σημαντικότερο ρόλο δεν είναι άλλο από τη σεξουαλική του αφύπνιση από την οποία κατά κάποιο τρόπο εξαρτιέται –ψυχολογικά και κοινωνικά. Μικρές χιουμοριστικές στιγμές διανθίζουν αυτή τους την καθημερινότητα ενώ ως θεατές αποκαλύπτουμε σιγά σιγά όλα εκείνα που κάνουν αφόρητη για τον Λι την παρουσία του στον τόπο του. Και τον αγώνα του για την προσωπική του ενηλικίωση, πιο επιτακτική από εκείνη του έφηβου Πάτρικ. Μια ενηλικίωση που σκοντάφτει στην υπενθύμιση της σπαραχτικής απώλειας, της παρουσίας προσώπων, της επαναφοράς ενοχλητικών εικόνων από το παρελθόν.

Το Μάνστεστερ διαφέρει από τις περισσότερες κωμοπόλεις της αχανούς αμερικανικής επαρχίας μιας και έχει το προτέρημα να ατενίζει τη θάλασσα. Αλλά κι εκεί οι άνθρωποι ζουν λίγο πολύ τη ροή του χρόνου με τους αργόσυρτους και βαρετούς ρυθμούς όπως παντού σε κάθε επαρχία. Αυτούς τους αργόσυρτους και βαρετούς ρυθμούς υιοθετεί και ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Κένεθ Λόνεργκαν στην ταινία η οποία βρίθει στερεότυπων καταστάσεων αλλά που καταφέρνει χάρη στη δεξιοτεχνία του, να μην μετατραπεί σε μελό.

Η εσωτερικότητα του Κέισι Άφλεκ στον κεντρικό ρόλο με τις αναπάντεχες εκρήξεις και τα σχεδόν κωμικά ξεσπάσματα μπορεί να μην μας κάνει απαραίτητα αναγνωρίσιμο και οικείο τον χαρακτήρα του ρόλου, αλλά σίγουρα του προσδίδει μια κινηματογραφική γοητεία άξια να αποσπάσει το ενδιαφέρον μας. Γιατί βέβαια δεν έχουμε συναντήσει όλοι στη ζωή μας ανάλογες ιδιάζουσες περιπτώσεις!  Αλλά όλοι μας έχουμε βιώσει μικρά ή μεγαλύτερα δράματα, προσωπικά ή όχι που ανέτρεψαν ξαφνικά και οδυνηρά τη φυσιολογική πορεία της ζωής. Η αδυναμία αποδοχής αυτών των καταστάσεων δεν είναι απαραίτητα εύκολο πράγμα κι αυτό λέει, αρχικά με τη γλώσσα του σώματός του, κι εντέλει ξεκάθαρα ομολογώντας το ο Λι/Άφλεκ. Ιδίως όταν η τυχαία συνάντηση του με ένα πρόσωπο με το οποίο τον συνδέει η πιο τραυματική του εμπειρία, και ενσαρκώνει εξαιρετικά η Μισέλ Γουίλιαμς, γίνεται η αφορμή.

Η σκηνή που αποτελεί και την πλέον καταλυτική στην κορύφωση του έργου και η ερμηνεία των δύο λύνει και επιταχύνει τα πράγματα προς την οριστική συνειδητοποίηση για εκείνον και ένα τρόπον τινά χάπυ έντ για την ταινία. Καθώς πια έχει καταλήξει ότι η συνέχιση της παρουσίας του στην πόλη αποτελεί για εκείνον ένα απόλυτο αδιέξοδο. Ο Λούκας Χέτζις από την άλλη στο ρόλο του Πάτρικ δίνει μια φρέσκια, δυναμική και καθαρή ερμηνεία «φωτίζοντας» τη μουντίλα του χειμώνα και των σβησμένων ανθρώπων.

Αν η ταινία «Μια πόλη δίπλα στη θάλασσα» είναι απολύτως συνεπής σε κάτι, δεν είναι άλλο από την αίσθηση που προκαλούν τα κύματα που συχνά επανέρχονται στο κάδρο. Αυτά τα κύματα ψυχανεμίστηκε ο Λόνεγκραν για να μιλήσει για τους ήρωες του. Πότε φουρτουνιασμένα και θυμωμένα κάτω από βαριά σύννεφα και πότε ήρεμα και γλυκά κάτω από ένα λαμπερό ήλιο. Όπως η ζωή.

Χ.Π.