Έφυγε σήμερα Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2017 ο αιώνιος έφηβος του ελληνικού τραγουδιού Λουκιανός Κηλαηδόνης. Ο τραγουδοποιός της πρώτης μεταπολιτευτικής γενιάς (αν και η δημιουργική του πορεία ξεκίνησε μέσα στη δικτατορία), με τα μακριά άσπρα μαλλιά που καποτε φυσικά δεν ήταν άσπρα, αλλά νόμιζες έτσι σοφός και ανεξάντλητος όπως ήταν, ότι και νέος, άσπρα θα ήταν και στα πρώτα του βήματα.

Ο μουσικός που ένωσε τη τζαζ, το ροκ-εν-ρολ, και την κάντρυ με τα ελληνοπρεπή βαλσάκια του Αττίκ και που υπέγραψε μερικά από τα πιο αγαπημένα τραγούδια των τελευταίων σαράντα ετών, σε σημείο που ένας τίτλος να καθορίσει και πώς τον έβλεπαν και τον ίδιο οι άλλοι: «Ενας φτωχός και μόνος καουμπόυ». Από τον ομώνυμο άλμπουμ του 1978 σε στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη. Είχαν προηγηθεί τα «Media Bluz», τα «Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας», τα ανεπανάληπτα «Μικροαστικά» του 1973, -σταθμός τόσο για εκείνον όσο και για μια ολάκερη εποχή που ακόμα κρατάει-, επίσης σε στίχους Νεγρεπόντη και σε δική του ερμηνεία, «Ψυχραιμία Παιδιά», «Χαμηλή πτήση», «Τραγούδια για κακά παιδιά», «Γιατί θα γίνω μαραγκός», «Fifties και ξερό ψωμί» με τραγούδια του ’50, η «Κόκκινη κλωστή» σε στίχους Νίκου Γκάτσου με τη Γαλάνη και τον Μητσιά, και το πρώτο του άλμπουμ «Η πόλη μας» του 1970 σε στίχους Κωστούλας Μητροπούλου με τη Μοσχολιού και τον Μητσιά.

Πιάνοντας το νήμα από τη μουσική που έγραψε για την μετα-επιθεώρηση «..Και συ χτενίζεσαι» που ανέβηκε μεσούσης της χούντας το 1973 από το Ελεύθερο Θέατρο στο Άλσος Παγκρατίου (και ουσιαστικά μαζί με το «Μεγάλο μας τσίρκο» λίγο πριν την εξέγερση του Πολυτεχνείου προλείανε την πτώση της) έγραψε τη μουσική για ακόμα δέκα, πάντα για τα παιδιά του Ελεύθερου Θεάτρου: «της Ελλάδας το κάγκελο», «Αλλαγή και πάνω τούρλα», «Συνέβη στην Κατίνα», «Το τραμ το τελευταίο», «Ραντεβού με την υστερία» κ.α. Μουσική για το θέατρο έγραψε σε πολλές παραστάσεις κυρίως δε για την πρώτη περίοδο του Θεσσαλικού. Στον κινηματογράφο η σημαντικότερη του στιγμή δεν είναι άλλη από τη συμμετοχή του στο «Θίασο» του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Κι εκεί το τραγούδι του περιφερόμενου μπουλουκιού «δε μου λέτε γιάξε μπόρε» έχει μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη των σινεφίλ αλλά και όσων στοίχειωσε η θρυλική ταινία του σκηνοθέτη των ποιητικών και αργόσυρτων πλάνων.

Το 1982 έκανε με τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά ένα άλμπουμ-φόρο τιμής στα παλιά τραγούδια του Μεσοπολέμου που ονόμασε «Πάμε σαν άλλοτε» ενώ ένα χρόνο μετά το καλοκαίρι του 1983 σαν να ήθελε να τιμήσει τη γενιά του και να την γεφυρώσει με το σήμερα έστησε στη Βουλιαγμένη ένα πάρτι όπου πρωτοστάτησαν ο Σαββόπουλος, ο Γερμανός, ο Νταλάρας, η Μάνου, η Ζορμπαλά αλλά και άλλοι, μαζεύτηκαν περί τους 100.000 νεολαίους, κινηματογραφήθηκε κι έτσι θα παραμείνει τεκμήριο για όλους όσους δεν πρόλαβαν να πάνε αλλά και για τις επόμενες γενιές.

Το 1993 με την παράσταση-λαϊκό μιούζικαλ «Αχ! Πατρίδα μου γλυκειά» έκανε καταγραφή της μουσικής πορείας της Ελλάδας των τελευταίων 50 χρόνων. Οι τελευταίες του δισκογραφικές δουλειές ήταν το «Νέα Κυψέλη - Νέα Ορλεάνη» σε συνεργασία με το περίφημο συγκρότημα της Νέας Ορλεάνης Preservation Hall Jazz Band και «Τα φανταρίστικα», εμπνευσμένη από στίχους ανώνυμων φαντάρων. Παρέμεινε δημιουργικός μέχρι τέλους συμπράττοντας με σημαντικούς μουσικούς και ορχήστρες παρουσιάζοντας είτε την προσωπική του δουλεία είτε άλλων.

Παντρεύτηκε την ηθοποιό Άννα Βαγενά με την οποία έκανε δύο κόρες, την Γιασεμί και τη Μαρία, και παρέμεινε ένας ελεύθερος και ανεξάρτητος άνθρωπος με τα ξενύχτια του, τις μουσικές του και τα γλέντια του. Έτσι θα τον θυμούνται όσοι τον γνώρισαν.