Σκορπισμένα τραπεζάκια στον πεζόδρομο, μωσαϊκό κόσμου και χαλαρή διάθεση σε ένα αυθεντικό ταβερνάκι στο Θησείο. Αυτό είναι Το στέκι του Ηλία. Ή για την ακρίβεια, το μυστήριο γύρω από Το στέκι του Ηλία. Είναι πραγματικά απίστευτο πώς ένα all time classic ταβερνάκι με ψάθινη καρέκλα-καθόλου μοντέρνο, καθόλου περιποιημένο-είναι πάντα γεμάτο και τις καθημερινές ακόμα και μέσα στο κατακαλόκαιρο. Το άλλο φαινόμενο επίσης, είναι ότι ο κόσμος που κυκλοφορεί στα τραπέζια δεν είναι πελάτες άλλων δεκαετιών αλλά περιποιημένες κυρίες με μαλλί κομμωτηρίου, νέοι, γιάπηδες. Ο Ηλίας είναι ένα από τα στέκια που πηγαίνεις τουλάχιστον 2-3 φορές το καλοκαίρι μετά από κινηματογράφο στο Θησείο ή βόλτα στην Αρεοπαγίτου. Καλό location, καλοκαιρινή διάθεση, συμπαθητικό φαγητό και καλές τιμές. Εδώ δεν συμφέρει να βάλεις το φαγητό κάτω από μικροσκόπιο. Το περιβόητο παϊδάκι είναι νόστιμο αλλά απίθανα λιπαρό και σίγουρα όχι ποιοτικό αυθεντικό μικρό παϊδάκι. Τα τηγανητά κολοκυθάκια πλημμυρισμένα στο λάδι, το τζατζίκι τόσο ήπιο όσο και το γιαούρτι, η μελιτζανοσαλάτα όχι ιδιαίτερα ευχάριστη. Από την άλλη τα μπιφτεκάκια είναι μαλακά και μοσχοβολούν δυόσμο, το ψαρονέφρι ζουμερό, η σαλάτα φρεσκοκομμένη και οι πατάτες στο χέρι και νόστιμες. Το σέρβις είναι γρήγορο και πολύ εξυπηρετικό και τα σκορπισμένα τραπέζια στον πεζόδρομο δίνουν μια απόλυτα καλοκαιρινή και ευχάριστη ατμόσφαιρα. Αν δεν βρείτε τραπέζι εδώ προχωρήστε προς τον σταθμό του Θησείου. Εν ολίγοις είναι όλη αυτή η διάθεση που σε κάνει να νιώθεις μέρος κινηματογραφικού έργου ιταλικού νεορεαλισμού.