Ψαροταβέρνα made in Pireaus. Αυτό είναι η Μαργαρώ. Και το να κάνεις όνομα στον Πειραιά-περίεργη πιάτσα όπως λένε και οι Πειραιώτες-είναι άθλος. Κάποτε οι συνοικίες συγκέντρωναν τα καλύτερα ταβερνάκια περιφέρειας πρωτευούσης, από αυτά που περνούσε ο Χιώτης και ο Καζαντζίδης πριν πιάσουν το πάλκο. Μετά τα πράγματα άλλαξαν και ο Πειραιάς μοιράστηκε στη μέση. Οι τίμιες ψαροταβέρνες είναι μετρημένες στα δάχτυλα και οι Πειραιώτες παίρνουν τα βράδια το δρόμο για Κερατσίνι για να βρουν εκείνη την ατμόσφαιρα που θυμόντουσαν όταν ήταν παιδιά και τους τραβούσε το λιμάνι. Υπάρχουν, όμως, και κάποια μέρη που είναι cult. Και πηγαίνεις ακριβώς για αυτό το λόγο. Όπως η Μαργαρώ στο Χατζηκυριάκειο. Τίποτα σπουδαίο, τίποτα μοδάτο. Χωρίς design και new age. Ένα στέκι με τραπεζάκια στον πεζοδρόμιο για τηγανητό γαύρο που έπιασε αρχικά λόγω θέσης αφού είναι στην είσοδο της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων. Οι πρώτοι πελάτες ήταν τα ναυτάκια με τη Μαργαρώ να ρίχνει στο τηγάνι ό,τι φρέσκο υπήρχε. Σιγά-σιγά, έγινε σουξέ, μαζεύτηκαν οι γνωστοί και η Μαργαρώ έγινε μύθος δίνοντας ακόμα και στη λαδίλα του τηγανιού μια γοητεία. Εδώ τα πράγματα είναι απλά: τα τηγανητά είναι το φόρτε, οι γαρίδες τραγανές και από δίπλα φρεσκοκομμένη σαλάτα. Το σέρβις γρήγορο και στο πόδι και τα μεσημέρια δίπλα στα ναυτάκια έρχονται και τα μεγαλοστελέχη που θέλουν να δουν τι γεύση έχει ο χαλβάς Δραπετσώνας που κερνούν στο τέλος. Το καλό είναι ότι η Μαργαρώ έφερε ξανά κόσμο στον Πειραιά. Και αυτό από μόνο του είναι αρκετό.