Πότε ακριβώς η υπόγεια ταβέρνα του Δίπορτου έγινε αστικός μύθος; Κανείς δεν ξέρει. Ίσως όταν έγραψε το στιχάκι ο Βάρναλης αν και αυτό μπορεί να είναι μέρος της μυθολογίας. Το σίγουρο είναι ότι όλοι έχουν περάσει από τα τραπέζια του. Ακόμα και οι δημοσιογράφοι των Νew York Times κάθε φορά που κάνουν αφιερώματα στη γαστρονομική σκηνή της πόλης. Ταμπέλα δεν υπάρχει. Περπατάς γωνία Σωκράτους και Θεάτρου και κατεβαίνεις σε ένα υπόγειο με φθαρμένα σκαλοπάτια που γλιστρούν από τα χρόνια. Κάποτε, βέβαια, εδώ έβγαιναν οι καλύτερες ειδήσεις. Στη Σωκράτους ήταν τα Εφετεία και όλοι οι δικηγόροι και δικαστές περνούσαν από το Δίπορτο για μια σούπα. Πολλές φορές, μάλιστα, συναντούσαν και αυτούς που είχαν πριν μερικές ώρες μπροστά τους στα εδώλια. Και ύστερα, ήρθαν οι συγγραφείς, οι καλλιτέχνες, τα μοντέλα, οι διασημότητες και έγινε cult. Πάντα, όμως, με το ίδιο αγύριστο κεφάλι. Γιατί πολλές φορές ο κυρ-Μήτσος μπορούσε να το πουλήσει-ακόμα πληρώνει πρόστιμα γιατί δεν τηρεί το γράμμα του νόμου εκσυγχρονίζοντας την κουζίνα-αλλά δεν θέλησε ποτέ. Μερικά λιγοστά τραπέζια, τα βαρέλια με το κρασί, το ψυγείο Ιζόλα και στην άκρη ένας μαρμάρινος πάγκος για τα πιάτα που έρχονται πίσω από την κουρτίνα στο διπλανό δωμάτιο. Το παράδοξο είναι ότι εδώ τρως καλά κάθε μέρα. Δεν ξέρεις ποτέ τι έχει το μενού-δεν υπάρχει μενού έτσι και αλλιώς αφού πηγαίνει στην αγορά και εμπνέεται με ό,τι βλέπει στους πάγκους-αλλά ό,τι τρως είναι καλό και σπιτικό. Χυλωμένα ρεβίθια, τηγανητά, γιαχνί μαζί με ρετσίνα με εκείνη τη νοστιμιά του παλιού όταν δεν υπήρχε μοριακή γαστρονομία και η απόλαυση ήταν απενοχοποιημένη. Τα τραπέζια μόνιμα γεμάτα-ειδικά τα μεσημέρια-και μπορεί να χρειαστεί να περιμένεις στην ουρά ή να στριμωχτείς με άλλους άγνωστους. Είναι, όμως, και αυτό εμπειρία. Όπως και το καρπούζι που κόβεται πάνω στο τραπέζι…