Αστικές κουζίνες που αντέχουν στο χρόνο δεν υπάρχουν πολλές. Και με τον Βλάσση έχει πάντα κανείς την απορία. Πώς γίνεται, δηλαδή, ένα μαγαζί να είναι κρυμμένο από τον κόσμο και να συγκεντρώνει κάθε μέρα όλο τον κόσμο. Από την εποχή ακόμα-για όσους θυμούνται, πριν τριάντα χρόνια-που βρίσκονταν στην Αρματολών και Κλεφτών στον Λυκαβηττό και αργότερα, στην Παστέρ στους Αμπελόκηπους. Πολλοί, μάλιστα, προμήνυαν ότι η μετακόμιση στη Μαιάνδρου, σε ένα παρκάκι στα Ιλίσια μπροστά από το ξενοδοχείο Crowne Plaza, θα σημάνει και το τέλος αλλά ο Βλάσσης έχει το δικό του κανόνα. Μια από τις λίγες αστικές κουζίνες που σερβίρει κάθε μέρα απλά πιάτα χωρίς να χάνει ούτε εκατοστό από τη φινέτσα, τη σπιρτάδα και την ομορφιά του. Αθηναϊκή σφυρίδα, λαχανοντολμάδες, αρνί ριγανάτο, σοφρίτο, φρυγαδέλι, ξεχασμένα φαγητά για τους περισσότερους που κρατούν την αύρα της νοσταλγίας. Όλα μετρημένα, σωστά, με τα μυρωδικά, το καλό ελαιόλαδο, σαν ένα κυριακάτικο μεσημέρι σε κάποιο σπίτι της δεκαετίας του ‘70 με το πικάπ να παίζει και τους θείους και τις θείες να τσουγκρίζουν γελώντας. Τα μεσημέρια γίνεται σχεδόν κοσμοσυρροή από ανθρώπους που έρχονται ειδικά για τον Βλάσση αφού η περιοχή είναι κέντρο-απόκεντρο. Οι άνθρωποι ευγενικοί, το σέρβις προσεγμένο, η ατμόσφαιρα προσφέρει αυτή τη σπάνια-και χαμένη-αίσθηση για τα ελληνικά εστιατόρια πλέον, γαλήνη, και τα πιάτα ευφραίνουν καρδιά και μυαλό.