ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ

Καφενείο από το ’35, έγινε εστιατόριο το ’60. Αν πας καθημερινή μεσημέρι είναι γεμάτο υπουργούς, βουλευτές, τραπεζίτες που εκτιμούν τα μαγειρευτά αλλά κυρίως, το αθέατο. Δεν είναι τυχαίο ότι ήταν αγαπημένο του ΔΝΤ. Το μενού κάνει βουτιά στο χρόνο: γαρίδες κοκτέιλ, φιλέτο με σος Μαδέρα, κοτόπουλο μιλανέζα και μοσχαράκι νουά με πουρέ που σε στέλνουν απευθείας στα οικογενειακά τραπέζια του ΄70. Από τα τελευταία αστικά στέκια. €10-15
Και μεσημ. (κλείνει στις 6)

ΚΡΙΤΙΚΗ

Aπό εκείνα τα μαγαζιά που ήταν πάντα εκεί. Απαράλλακτα ίδιο, ξεκίνησε το ‘35 σαν καφενείο, στη στοά του κεντρικού θεάτρου της Αθήνας και το ‘60 έγινε εστιατόριο από τον τότε ιδιοκτήτη Νίκο Νάνο. Αν πας καθημερινή μεσημέρι (κλείνει στις 18.00) είναι γεμάτο υπουργούς, βουλευτές, τραπεζίτες. Είναι η μαγειρευτή κουζίνα αλλά και αυτή η αίσθηση του αθέατου που έχεις όταν είσαι εκεί που προφανώς τους τραβά. Δεν είναι τυχαίο ότι ήταν και το αγαπημένο του ΔΝΤ. Τριγύρω μερικά σεπαρέ από άλλες εποχές, ένας–δυο δερμάτινοι καναπέδες και μια σειρά από γκραβούρες της Αθήνας που ήρθαν από τη Βενετία το 1970 σε μια τεχνοτροπία που τότε υπήρχε μόνο εκεί. Το μενού όπως πάντα, μια βουτιά στον χρόνο. Γαρίδες κοκτέιλ, φιλέτο με σος Μαδέρα, κοτόπουλο μιλανέζα και μοσχαράκι νουά με πουρέ. Παίρνω τα δύο τελευταία και με την πρώτη μπουκιά μεταφέρομαι σε οικογενειακό τραπέζωμα τη δεκαετία του ‘70. Δεν ξέρω πως αλλιώς να περιγράψω αυτή τη συγκρατημένα νόστιμη, αλλά και «τόσο όσο» γεύση από ποιοτική πρώτη ύλη, που είχαν τότε τα πιάτα αστικής κουζίνας σε αυτού του τύπου τα εστιατόρια.