Το ιστορικό μαγέρικο Τριφύλλι δεν ξεχνιέται. Είχα πάει πριν μια εικοσαετία μια-δυο φορές και η γεύση των λαχανοντολμάδων και της συκωταριάς ήταν πάντα στο μυαλό μου. Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον, η αυθεντικότητα δεν ξεχνιέται. Και το Τριφύλλι δεν είναι απλά ένα παλιό οινομαγειρείο-ξεκίνησε το 1962-αλλά και υπέροχα ίδιο. Στην Ελλάδα κατά παράδοση, ό,τι παλιό και πετυχημένο κάποια στιγμή κάνει μια ανακαίνιση, αλλάζει καρέκλες, χρώματα, δάπεδα, κουζίνα και χάνει όλους τους λόγους για τους οποίους το αγαπούσες. Εδώ πάλι όχι. Η εξωτερική καγκελόπορτα παραμένει ίδια και πάντα φρεσκοβαμμένη-εννοείται πράσινη, δίπλα στο γήπεδο του Παναθηναϊκού είναι-και η μικρή αυλή του προσφυγικού κουτουκιού–ένα σπιτάκι με κεραμίδια και μία μικρή αυλή- φρεσκοασπρισμένη. Αλλά κατά τα άλλα, όταν μπαίνεις μέσα, περιμένεις τον Ζήκο να βγει από μια γωνιά. Διανοούμενοι και ηθοποιοί, λογοτέχνες, σκηνοθέτες, δημοσιογράφοι, φοιτητές, φίλαθλοι, ποδοσφαιριστές και πόσοι άλλοι έχουν να διηγηθούν κάτι από το ιστορικό κουτούκι, που παρεμπιπτόντως, ποτέ δεν ήταν από τα δημοφιλέστερα της πόλης. Το μενού κλασικό και απαράλλακτο. Σαλάτα ντομάτα με κρεμμύδι, κεφτέδες, λαχανοντολμάδες ή ντολμαδάκια με αμπελόφυλλο το καλοκαίρι, ψιλοκομμένη τηγανητή συκωταριά, μπακαλιάρος σκορδαλιά, πατάτες τηγανητές και χύμα κρασί, ελαφρώς ρετσινάτο, σε καρτούτσο απ’ τα βαρέλια, που ταιριάζει γάντι με αυτούς τους μεζέδες.
Ένα καλοκαιρινό βράδυ που πήγα πρόσφατα καθημερινή με το ζόρι βρήκαμε τραπέζι. Τριγύρω, δύο νέα ζευγαράκια, μια αντροπαρέα 60άρηδες και άλλοι, θαμώνες όλοι. Κουβέντες, γέλια. Ευγενέστατο σέρβις. Οι κεφτέδες είναι τραγανοί εξωτερικά, δεν έχουν ίχνος λαδιού και μοσχοβολούν δυόσμο. Η συκωταριά λουκούμι, οι πατάτες σαν λουκουμάδες, τα ντολμαδάκια από τα ωραιότερα που έχω φάει. Ο μπακαλιάρος λίγο λαδερός. Πήγαμε τέσσερις, τα πήραμε όλα και πληρώσαμε 32 ευρώ. Η πράσινη καγκελόπορτα ανοίγει στις 8.30 το βράδυ.