Η αίθουσα ήταν μισογεμάτη. Ανάμεσα στο κοινό αρκετοί νέοι, όχι βέβαια κάτω από τα 30, αλλά και πολλά ζευγάρια κοντά στα 60. Ασυνήθιστη εικόνα καθώς οι τελευταίοι παρακολουθούν ταινίες σχεδόν αποκλειστικά στην τηλεόραση. Αλλά πώς να αντισταθείς στην νοσταλγία της νιότης σου; Γιατί βέβαια ήταν ο βασικός λόγος να σηκωθεί να πάει κανείς να δει την ταινία βασισμένη στη ζωή της μεγάλης ντίβας του γαλλικού τραγουδιού Dalida!

Μια τραγουδίστρια η οποία μεσουράνησε για τρεις ολάκερες δεκαετίας (1956-1986), δημοφιλής όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στη Σοβιετική ένωση και την Ιαπωνία. ‘Άλλωστε υπήρξε -κατά κάποιο τρόπο- η πρώτη εκπρόσωπος της world music αφού τραγούδησε από γαλλικά και ιταλικά έως ελληνικά, εβραϊκά και αραβικά τραγούδια. Τα τελευταία δεν είχε απολύτως κανένα πρόβλημα να τα ερμηνεύσει καθώς μεγάλωσε στην Αίγυπτο της περιόδου '30 - ΄40, κόρη Ιταλού μουσικού, πρώτο βιολί στην Όπερα του Καϊρου, που όμως βρέθηκε στη φυλακή εξαιτίας των πολιτικών του επιλογών.

Έτσι, αυτή και τα αδέλφια της μεγάλωσαν με στερήσεις και υπό την προστασία μόνο της μητέρας τους. Όταν εκείνος επέστρεψε, οι κακουχίες τον έκαναν να γίνει βάναυσος απέναντι στη γυναίκα του και τα παιδιά του. Αλλά εκείνη, η μικρή Γιολάντα Τζιλιότι, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, δεν είχε να θυμάται μόνο τους ξυλοδαρμούς του πατέρα από την τρυφερή της ηλικία. Μια ασθένεια την είχε αναγκάσει να φοράει γυαλιά και να πέφτει μονίμως θύμα χλευασμών των συμμαθητριών της στο σχολείο καλογραιών όπου φοιτούσε. Ίσως αυτό να την έκανε να πεισμώσει και να διεκδικήσει σθεναρά μια θέση στο γαλλικό πεντάγραμμο. Από εκεί ξεκινάει η ταινία της Λιζά Αζουελός και τη γνωριμία της Νταλιντά με τον πρώτο της άντρα Λουσιέν Μορίς, παραγωγός του ραδιοφώνου ο οποίος την ανακάλυψε σε διαγωνισμό ταλέντων.

Η καριέρα της από κει και πέρα υπήρξε μόνο ανοδική. Σαρώνει τα τσαρτς, ξεπερνάει σε σουξέ ακόμα και την Πιάφ, τα τραγούδια της πρώτα σε όλες τις λίστες, η φωνή της ακούγεται από όλα τα ραδιόφωνα απ’ άκρη σ’ άκρη της Γαλλίας. Οι δίσκοι της γίνονται χρυσοί, ανάγεται στο απόλυτο ίνδαλμα. Εκείνη ισχυρίζεται ότι θέλει να είναι μια «κανονική» γυναίκα, ζητάει από τον Μορίς να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά. Εκείνος της το αρνείται: «μια σταρ δεν μένει έγκυος» της λέει. Όταν τελικά το αποφασίζει, για τη φτασμένη σταρ είναι πια αργά. Ο έρωτας της για εκείνον έχει ξεθυμάνει. Οπότε, με την πρώτη ευκαιρία τον απατάει.

Άντρες ακολούθησαν πολλοί. Σημαδιακός ήταν ο έρωτας της με τον νεότερο της Ιταλό τραγουδιστή Λουίτζι Τένκο, τον οποίο πατρονάρισε στον περίφημο διαγωνισμό τραγουδιού του Σαν Ρέμο. Χαμένος μέσα σε φιλοσοφικές και υπαρξιακές αναζητήσεις, μετά την απόρριψη του από την κριτική επιτροπή του φεστιβάλ δίνει τέλος στη ζωή του με όπλο. Η Νταλιντά συγκλονίζεται. Παρολ’αυτά όταν την προσεγγίζει ο νεαρός φοιτητής και ποιητής Λούτσιο, ενδίδει στην ομορφιά του και γίνονται εραστές. Ο αδελφός της Ορλάντο, υπέρτατος προστάτης της, μάνατζερ και παραγωγός της, αντιδράει.

Η ταινία ακολουθεί γραμμικά σαν ένα ατέλειωτο ρομάντζο την ιστορία της, ενώ οι ερωτικές της μπαλάντες γίνονται σχόλια σε κάθε καμπή της πορείας αυτής – και των ερώτων της. Μια απόπειρα αυτοκτονίας την οδηγεί σε κλινική αποκατάστασης. Στο γραφείο του γιατρού της πληροφορούμαστε μέσα από τους οικείους της (ενίοτε με τη χρήση φλας μπακ) στοιχεία του παρελθόντος της. Ακολουθεί ένα ταξίδι στην Ινδία ώστε να μυηθεί στην διδασκαλία ενός γκουρού. Απογοητεύεται όταν δεν ακούει αυτό που περιμένει, και επιλέγει να ξαπλώσει στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή. Αυτό δίνει την ευκαιρία στη σκηνοθέτιδα να εξηγήσει ψυχαναλυτικά τα αδιέξοδα της.

Καθώς παρακολουθούμε την εξέλιξη μιας εξωφρενικά επιφανειακής αφήγησης, γίνεται όλο και πιο ενοχλητική η διαπίστωση ότι η ταινία δεν έχει να επιδείξει τίποτα ουσιαστικό, να αποκαλύψει οτιδήποτε βαθύτερο. Τι της έλειπε τελικά αυτής της γυναίκας που πουλούσε εκατομμύρια δίσκους και τα τραγούδια της στοίχειωσαν μια ολόκληρη εποχή; Τι ήταν εκείνο που τη βασάνιζε; Γιατί κανένας από τους έρωτες δεν την ικανοποιούσε; Ήταν η απουσία ενός παιδιού; Μα, είχε την ευκαιρία να έχει και το απέρριψε, σύμφωνα πάντα με το σενάριο της Αζουελός. Ήταν ο περίγυρος που την έκανε να ασφυκτιά; Εφόσον έχουνε περάσει τόσα χρόνια από την δεύτερη και απολύτως επιτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας της το 1989, γιατί η δημιουργός δεν διεισδύει κάτω από τη λαμπερή επιφάνεια να μας μιλήσει σοβαρά για τη δημοφιλή chanteuse; Ποιών τις ευθύνες καλύπτει; Γιατί βέβαια, παρουσιάζοντάς την τόσο ελλειμματική και επιπόλαιη (αν είναι δυνατόν για κάποια που έκανε τέτοια καριέρα), η ταινία Ciao Amore… Dalida αποδεινύεται εντελώς αρνητική, ίσως ακόμα και απομυθοποιητική για αυτήν την τεράστια διεθνή βεντέτα ...

Για τους νοσταλγούς της εποχής (η οποία επίσης παρουσιάζεται εντελώς αδιάφορα ενώ ήταν περίοδος μεγάλων εξελίξεων, τόσο πολιτικών όσο και κοινωνικών) το μόνο απολαυστικό είναι το άκουσμα θρυλικών τραγουδιών όπως το Parole Parole, το Je suis malade, το Salma y Salama, το Besame Mucho, το Ciao Ciao Bambina, το υπέροχο Gigi l’amoroso, και πολλών άλλων. Η πρωταγωνίστρια Σβέβα Αλβίτι, παρόλη την εντυπωσιακή ομοιότητα μ' εκείνη, κι ενώ κάνει φιλότιμες προσπάθειες να αναδείξει την εσωτερική της συντριβή και τις συνεχείς αντιφάσεις της, είναι αδύνατο να το πετύχει. Όπως και να το κάνουμε, Νταλιντά ήταν μόνο μία.

Χ.Π.