Ένας βουλευτής με προτίμηση στα ανήλικα κορίτσια, ένα λαμόγιο των σαλονιών, μία πόρνη πολυτελείας, ένας νεαρός τσιγγάνος, ένας καρδινάλιος, ένας βετεράνος μαφιόζος – σύνδεσμος με την πολιτική εξουσία, ένας νεαρός ψυχάκιας υπερφιλόδοξος μαφιόζος που έχει πάρει τα ινία του οικοδομήματος του πατέρα του, η τζάνκι φίλη του, ο βασιλιάς των Αθίγγανων της Ρώμης αρχιτοκογλύφος, και μια στρατιά από μπράβους είναι το απίστευτο τσίρκο τεράτων που παρελαύνει στο γκανγκστερικό δράμα του Στέφανο Σολίμα «Suburra - Υπόγεια πόλη», βασισμένο στο βιβλίο των Τζιανκάρλο ντε Κάταλντο και Κάρλο Μπονίνι που απέσπασε πέντε βραβεία David di Donatello, τα ιταλικά όσκαρ της γειτονικής μας χώρας.

Νοέμβριος του 2011, ο Πάπας Βενεδίκτος ο XVI ετοιμάζεται να παραιτηθεί, η οικονομική κρίση αρχίζει να διαφαίνεται στον ορίζοντα και όσοι διατηρούν στα χέρια τους κάποια δύναμη προσπαθούν να προλάβουν να τη διασώσουν. Με φόντο την Αιώνια Πόλη που πνίγεται στο νερό από καταρρακτώδεις βροχές, όσο και να βρέξει το μόνο που καταφέρνει είναι να καθαρίσει τα αίματα αλλά όχι να ξεπλύνει το ηθικό και κοινωνικό άχθος των αναμέτρητων εγκλημάτων που συντελούνται γύρω από την ανθρώπινη απληστία και ανάγκη για υπεροχή και επιβολή του ενός απέναντι του άλλου, μια ταινία προσπαθεί να αποκαλύψει την αγριότητα του εγκλήματος και τη μηδαμινή αξία που έχει για κάποιους η ανθρώπινη ζωή.

Ο Τίβερης, η θάλασσα έξω από τη Ρώμη, το νερό που κατεβάζει επί μέρες ο θυμωμένος ουρανός της αρχαίας πόλης, αποτελούν το ενυδρείο όπου «πλατσουρίζουν» και υπάρχουν αυτοί οι αλαζονικοί άνθρωποι, ο θίασος του Σολίμα που δεν απέχει πολύ από τον πραγματικό θέατρο της πατρίδας του όπου τα όρια μεταξύ νόμιμου και παράνομου, περιθωρίου και εγκλήματος δεν είναι απλώς δυσδιάκριτα αλλά επικαλύπτονται απόλυτα μεταξύ τους.

Ο ατυχής θάνατος μιας εκδιδόμενης ανήλικης στο κρεβάτι του βουλευτή μετά από χρήση κραχ γίνεται η αφορμή να ξετυλιχτεί ένα ατελείωτο κουβάρι μίσους και ανταγωνισμού μεταξύ αξιοπρεπών και ευυπόληπτων κυρίων και μερικών από τους πιο ανελέητους εγκληματίες της Ιταλίας. Τα σχέδια του αποκαλούμενου «Σαμουράι», ηλικιωμένου μαφιόζου -που είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των μεγαλύτερων συμμοριών του νότου-, να αναδείξει την παραθαλάσσια περιοχή της Όστια μετατρέποντας την σε ένα Μεσογειακό Λας Βέγκας, σκοντάφτουν στην αδιαλλαξία του αρχιτοκογλύφου τσιγγάνου όταν εκείνος ζητάει εκδίκηση για έναν φόνο από τον νεαρό μαφιόζο που έχει το πάνω χέρι στο όλο προτζεκτ.

Ο Σολίμα, ο οποίος έχει υπογράψει τη σκηνοθεσία του τηλεοπτικού «Gomorrah», στήνει με μεγάλη μαεστρία το μικρό του έπος της παρακμής, ένα νεονουάρ στη μεγάλη παράδοση των νουάρ τόσο του Χόλιγουντ όσο και της Τσινετσιτά της δεκαετίας του ’70, δημιουργεί απαράμιλλες ατμόσφαιρες σασπένς και τρόμου αλλά μπουκώνει σε βαθμό σύγχυσης την ιστορία του. Ίσως βέβαια η ταινία να αποτελεί πιλότο μιας ανάλογων προθέσεων τηλεοπτικής δουλειάς, εξού και οι τόσες ιστορίες που περιπλέκονται. Εξού και κάποια μικρο-κενά που παρατηρούνται στην πορεία μέχρι να ξετυλιχτεί το κουβάρι που παρακολουθούμε στη μεγάλη οθόνη. Αλλά αδιαμφισβήτητα κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή άσβηστο καθόλη τη διάρκεια της ταινίας.

Δεν έχει νόημα να αποπειραθούμε να ξεδιαλύνουμε την πλοκή αυτού του μαραθώνιου αίματος, βίας και διαφθοράς, αφού έτσι κι αλλιώς αφεθήκαμε στη συναρπαστική σαγήνη της κινηματογραφικής εικόνας. Και στην ιστορία που μας ταξίδευσε στα άδυτα της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας μιας χώρας –χρηματισμοί, εκβιασμοί, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, ανέξοδες δολοφονίες- η οποία μοιάζει παραδομένη και αδύναμη απέναντι στο έγκλημα. Μιας χώρας όπου η διαφθορά απαντάται σε κάθε σκαλί του πολιτικού κατεστημένου και στο πεπρωμένο μιας ολόκληρης κοινωνίας. Αλλά πίσω από τη μεγάλη δεξιοτεχνία και τη θαυμαστή αφηγηματική δύναμη του σκηνοθέτη η ταινία βρίθει κλισέ και αναμενόμενων καταστάσεων και ίσως το μόνο που έρχεται να προσθέσει είναι ένα ακόμα υπέροχο στυλιστικά κινηματογραφικό έργο για τη Μαφία, παραγωγής Ντε Λαουρέντις.

Αν δεν χάσει κανείς το λογαριασμό με τόσους χαρακτήρες και παράλληλες ιστορίες που μπλέκονται μεταξύ τους, μάλλον περνάει καλά στα 170 λεπτά διάρκειας του. Κι αν και θα ήταν παράταιρο να μιλήσουμε εδώ για κάθαρση, αφού κάθε ένας φόνος ξεπληρώνεται με έναν άλλο, στο τέλος της ταινίας μοιάζει σαν ο πρώτος φόνος, εκείνος του ριγμένου μαφιόζου που βγαίνει μετά από 20 χρόνια από τη φυλακή, να δικαιώνεται με τον τελευταίο και πιο «δίκαιο» φόνο.

Χ.Π.