Περιμένω στην ουρά. Προσπαθώ να δω τι γίνεται. «Το χούμους έχει τελειώσει», ακούω. Οι επιλογές είναι δύο. Με κεφτέδες ή φαλάφελ. Πακέτο ή στο χέρι. Καυτερό ή μη.  Το μαγαζί μικροσκοπικό. Μπροστά δύο τύποι παίρνουν παραγγελίες και φτιάχνουν τα σουβλάκια. Ένας άλλος πιο πίσω, βγάζει τα φαλάφελ και τους κεφτέδες. Ό ένας είναι ο Άρης. Ο άλλος μάλλον ο Γιώργος. Τους έχω δει σε δημοσιεύματα. Όταν φτάνει η σειρά σου,  δεν σε ξεπετάνε. Στην αραβική πίτα ευλαβικά και με συγκεκριμένη αλληλουχία, μπαίνουν πρώτα τα  φαλάφελ που πατιούνται για να βγάλουν τα αρώματα, και μετά ταμπουλέ, γιαούρτι, λαχανικά, ψητές μελιτζάνες, σε στρώσεις. Κάθομαι σ’ έναν μαρμάρινο πάγκο του δρόμου. Τρελαίνομαι. Οι γεύσεις διαδέχονται η μία την άλλη. Τραγανά και αρωματικά τα φαλάφελ και μετά το καυτερό στοιχείο και καπάκι η δροσιά από το γιαούρτι, το κρατς των λαχανικών, η γλύκα της μελιτζάνας. Εδώδιμο γιν –γιανγκ γράφω στο facebook. Χαλάλι η ουρά.