Συνοικιακό μαγέρικο με ιστορία 70 χρόνων; Και, όμως, ναι. Ο Κίτσουλας είναι περίπτωση. «Έξω από τον Κίτσουλα γίνεται πάντα παρέλαση», λέει μια κυρία β. π. που έρχεται κάθε μεσημέρι με τις φίλες της. «Μας ξέρουν και μας κρατούν τραπέζι», συνεχίζει. Και το πιο δύσκολο στον Κίτσουλα είναι καταρχάς, να βρεις τραπέζι. Η αυλή δεν υπάρχει πια και στο πεζοδρόμιο στριμώχνονται καμιά δεκαριά τραπέζια που δεν είναι ποτέ αρκετά. Η αλήθεια είναι ότι όταν άνοιξε πρώτη φορά το 1946 το Χαλάνδρι ήταν εξοχή με το χαλίκι στις ταβέρνες και χωματόδρομο που έπαιζαν τα παιδιά όσο έτρωγαν οι γονείς. Μια μπακαλοταβέρνα όπως ήταν η συνήθεια τη δεκαετία του ‘50, με μαγειρευτά, χύμα κρασί και μερικές μόνιμες παρέες. Από εκείνες τις δόξες ο Κίτσουλας έχει κρατήσει τα καλά. Πρώτα απ’ όλα το ντεκόρ. Η αυλή μπορεί να μην υπάρχει αλλά τα τραπεζάκια και οι καρέκλες θυμίζουν τις παλιές καλές μέρες. Και μέσα στο κυρίως εστιατόριο οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες στους τοίχους κρατούν ακόμα κάτι από την αίγλη του. Αλλά το μεγαλύτερο προσόν του Κίτσουλα είναι η κουζίνα. Μια απλή κουζίνα που σε τυλίγει με νοσταλγία. Οι λαχανοντολμάδες έρχονται ξινούτσικοι στο βαθύ λευκό πιάτο της σούπας, η φάβα βελούδινη, το κοκκινιστό μοσχαράκι με το ζουμί του με τις τηγανητές πατάτες και τα γεμιστά φεύγουν στο λεπτό. Τις περισσότερες μέρες τα φαγητά τελειώνουν μέχρι το μεσημέρι γι’ αυτό είναι και δύσκολο να τον βρεις ανοιχτό το απόγευμα. Στα τραπέζια γίνεται, μάλιστα, αυτό που οι Αμερικανοί θα ονόμαζαν εύστοχα melting pot: από παιδιά του λαού μέχρι παιδιά των πολυεθνικών. Στελέχη, δικηγόροι, επιχειρηματίες-σώζει η ανωνυμία-και παρέες για ένα κρασάκι. Όλα απλά και καλά. Όπως ήταν πάντα ο κανόνας στον Κίτσουλα…